প্রস্থাৱনা ...

এই প্রথম অভিধানখন

উলিয়াই ল'লো
জীৱন যাৰ প্রথম শব্দ 
আৰু তুমি?
শেষ ...

~~ আশা

সৌ কুৱলিৰ
শুভ্র কোলাত
তুমি বহি ৰোৱা 
ৰঙা বেলি হৈ
কিমান দূৰত জানো
স্বপ্নীল পথৰ শেষত
বৈ আছে
সপোনৰ নৈ !!

তমসাৰ কোলাত বহি
আশাৰ সপোন ৰচা
সহজ আজিও নহয় ..
তথাপি কিয় আজি
পোহৰে ৰিঙিয়াই মাতে
তোমাৰ দুচকুত
আশা হৈ...
বৈ থাকে সপোনৰ নৈ ...

সপোন আছে বাবেই
জ্বলি থাকে লাহে লাহে
আকাংক্ষাৰ অলেখ চাকি
এখোজ দোখোজকৈ
আশাই হাত মেলে
ৰৈ থাকে হেপাহৰ বেলি ..
আকাশ হ'ব যে মুকলি ..

সৌ কুৱলিৰ
শুভ্র কোলাত
তুমি বহি ৰোৱা
ৰঙা বেলি হৈ
মই আগুৱাও
দুহাতেৰে চুই চাওঁ
বৈ থাকে
সপোনৰ নৈ !!
তোমাৰ দুচকুত
আশা হৈ...

এই গধূলিবোৰ.. ---------------

এই গধূলিবোৰ
বুকুত থাকিব... 
মৰমৰ বৰষুণে
দুগাল তিয়াব
জ্বলি ৰব দূৰণিত
ধিমিক ধামাক
দুটি তৰা ..

সময়ে বাট বোলে
স্মৃতিয়ে ধূসৰ কৰে
আজিৰ সতেজ গোলাপ
আকৌ যে নহয় ৰঙা ...

কিন্তু মৰম ?
মৰম মৰহে জানো !
মৰম হেৰাই জানো !!
মৰমে পাহৰে জানো
নিজৰ ঠিকনা ..
বাঢ়ি যায় মৰম
সময় উভতি আহে
উকা বুকুতো
থাকি যায়
স্মৃতি হৈ
এই গধূলিবোৰ....

হেৰাই নেযায় জানা
এই গধূলিবোৰ..
সময়ে মচিব নোৱাৰে
এই গধূলিবোৰ....

এই গধূলিবোৰ..