উদাস চৰাই

দুঃখৰ বননিৰ আমি 
উদাস চৰাই, 
কোনে জানে 
আমাৰ বুকুতো জিৰাই , 
মৰমৰ এটা 
সেমেকা তৰাই .. 
আমাৰ উদাসীনতাই
আশ্বস্ত কৰে সিহঁতক ..
সিহঁতে বিচাৰে
পঙ্কিল পৃথিবীৰ
পাথৰ হৃদয় ...
কৈ দিও ব'ল ,
আমিও বুজি পাওঁ,
সিহঁতে নুবুজা
নিসঙ্গ হিয়াৰ
অবুজ ভাষা ...
আমিও বুজি পাওঁ ,
চকুৰ পানীতহে থাকে
সঁচা সকাহ,
অব্যক্ত বেদনাৰ ..
আৰে, আমাৰ
দুঃখবোৰ কি
ধাৰলৈ লোৱা !
নিৰৱতাৰ এখন
কোৱাল নৈত
সাঁতোৰো দেখোন আমি
ওৰেটো নিশা ..
সিহঁতে নাজানে ,
দুঃখৰ ভড়ালবোৰ
সুলভ নহয় ...
সুখৰ সংক্রমণত
হেৰুৱাই নেপেলাও
আমি দুঃখক,
আনৰ দৰে ..

দুঃখৰ বননিৰ আমি
উদাস চৰাই..
আমাৰ বাবেই যে
জোনটোৱে আজিও
মিছিকিয়াই ..
ব'ল,কৈ দিওঁ
সিহঁতক ..
ব'ল...

----ফাগুন---

ফাগুন তাইৰ দৰেই... 
জাধলী,আউলী-বাউলী .. 
বুকু ভাঙি
সোমাই আহে
ধুমুহা হৈ, 
কলিজাত আবেগ 
হৈ গজে,
মৰম হৈ ফুলে.. 
বিচ্চুৰিত মৰমৰ 
টুকুৰাবোৰ চতিয়াই
দৌৰ মাৰে
দূৰ সীমনালৈ
আবেগবোৰ কিয় জানো
বুকুত বান্ধি লৈ ..
চঞ্চল ফাগুন!!
আবেগৰ ফাগুন!!
উৰুঙা বেলিটোৱে
মনে মনে কয় ..
ফাগুন তাইৰ
দৰেই জাধলী ,
আউলী বাউলী ..

উদাৰ আকাশ

সন্মুখত এখন 
উদাৰ আকাশ আৰু
এজাক অভিমানী
তৰাৰ জিলমিল ...
জোনটোও বহি 
ৰয় নিৰলে,
কৈ যায় সি ,
সপোনৰ হেনো
নাথাকে সীমনা,
যিদৰে নাথাকে সীমনা
সঁচা মৰমৰ ...
নিজক ভালপোৱা মানুহবোৰে
লাহে লাহে
আনকো ভালপাবলৈ শিকে
যেতিয়া তৰাবোৰে
চকু টিপিয়াই
জোনটোক জোকাই ...
থিক তেতিয়াই ..

থিক তেতিয়াই
মানুহবোৰো বহল
হৈ পৰে
আকাশখনৰ সমান ..
পোৱা নোপোৱাৰ
বান্ধোনবোৰ সোলোকাই
মানুহবোৰো তেতিয়া
মানুহ হয় ...
সুখৰ জুপুৰীত মাথো
জ্বলি ৰয় এবুকু
ধিমিক ধামাক জোনাক ...

সন্মুখত এখন
উদাৰ আকাশ আৰু
এজাক অভিমানী
তৰাৰ জিলমিল ...

আমি সাধাৰণ মানুহ

আমি সাধাৰণ মানুহ, 
সাধাৰণ আমাৰ সপোন.. 
আমি জাৰত কঁপো 
আৰু গৰমত ঘামো ..

আমি কাজিয়া কৰো 
সৰু সৰু কথাত ..
এই ধৰক 
মই হিন্দু ,
তেওঁ মুছলমান ,
মই শিখ আৰু
তেওঁ খ্রীস্টান ..
আমাৰ প্রয়োজনবোৰো
তেনেই তাকৰ..
আপুনি আমাক
প্রায়েই দেখে
দৌৰি ফুৰা ..
জীবিকাৰ সন্ধানত ,
হৃদয়ৰ সন্ধানত আৰু
সুখৰ সন্ধানত ..
আমি আবেগৰ ধুমুহাত
বিধ্বস্ত হওঁ ,
মৰমত উচুপি উঠো
আৰু দুঃখতো..

আমাৰ কাৰণেই
আপোনালোকে আঁচনি বনাই,
দালান সাজে ,
নিজেইও খাই আৰু
সাতপুৰুষকো খুৱাই ..
আমি সাধাৰণ মানুহ..
আমাৰ দুঃখবোৰ বিকি
ধনী হয় আপোনালোক
আমাৰ ধনেৰে আপোনালোকে
বিদেশ ভ্রমণ কৰে,
ৰঙা লাইট থকা
গাড়ীত উঠে আৰু
কোটি কোটি টকাৰ
সপোন কিনে ..

আমিও কান্দো কেতিয়াবা,
আমাৰো দেখোন
সপোন থাকে..
খেতিডৰা য'দি
বানে উটুৱাই ,
ভেটিৰ বলত য'দি
চাকৰিবোৰ হেৰাই ,
আপোন মানুহবোৰ য'দি
সংঘৰ্ষতেই হেৰাই ..
আমিও কান্দো কেতিয়াবা..

আমি কান্দিলে
আপুনি দলিয়াই দিয়ে
এবস্তা ভিক্ষা আৰু
ইমপ'ৰটেত দুঃখ ..
অ' আপুনি বোলে
তদনন্তও কৰে !!
দায় দোষ নধৰিব ,
আমি সাধাৰণ মানুহ..
সাধাৰণ আমাৰ সপোন..

আমাৰ বাবে ন'কৰিব
বেদনাৰ অপলাপ,
আমাৰ বাবে
নেলাগে স'হিব
প্রখৰ ৰ'দৰ আঘাট ,
আমাৰ বাবে
নেলাগে কৰিব আৰু
বেদনাৰ অপলাপ..

ভাবিছো আমি !!
আমাৰ দুঃখবোৰ আমি
নিজেই খেদিম,
দুহাতত আঁকি ল'ম
নাঙলৰ চাপ..
আবেগবোৰ নিলাম
ন'কৰো আৰু ..
ভিক্ষাবোৰো এইবাৰ
দিম ওভতাই ..
আমি সাধাৰণ মানুহ..
সাধাৰণ আমাৰ সপোন..
আমি জাৰত কঁপো
আৰু গৰমত ঘামো ..

---তাই----

তাই জোনাক 
ভাল পাইছিল ...
আৰু সি ! 
সি তাইক..

তাই তৰাৰ
প্রেমত পৰিছিল
আৰু সি !
সি তাইৰ ..

এদিন তাই
তৰা হৈছিল
দূৰ আকাশৰ ..
আৰু সি !
সি আজিকালি
জোনাক ভাল পাই ..

তাইৰ নিচিনাকৈ ..

ৰঙীন বাসিন্দা...

আপুনি সপোন নগৰীৰ 
ৰঙীন বাসিন্দা... 
আপোনাৰ বাবেই 
গাভৰু হয় চহৰখন,
নিতৌ নতুন ৰঙেৰে!! 
মোক ন'কবচোন... 
সপোন বুটলিব নজনা
অপদাৰ্থ বুলি!
মোৰো আছে সপোন ..
মোৰ সপোনবোৰ
চহৰৰ পৰা
দুৰৈত থৈ আহিছো,
আনৰ পৰা
লুকুৱাই থৈ আহিছো ,
শুৱাই থৈ
আহিছো নিৰৱে,
বুকুৰ মাজত ..

শুনিছো,সপোনবোৰ
চুৰি হয়
এই চহৰত ,
প্রায়ে পৰি থাকে
কাৰোবাৰ ভগা সপোনৰ
মলিয়ন খোলা ..
দেখিছেনে আপুনি ?
আপুনিও বাৰু
ৰঙীন সপোনৰ
নিঃস্ব গৰাকী নেকি?
আবেগ বেচি
চহকী হোৱা
ৰঙীন মানুহ!!

কি ক'লে?
সপোনে কঢ়িয়াই মাথো
এবুকু বিষাদ ...
বিষাদ নাথাকিলে
আমি যে
জীয়াই থাকিব নোৱাৰো ..
বিষাদৰ আবেশত মন্ত্রমুগ্ধ
আমাৰ কলিজাৰ
প্রতিটো স্পন্দন..
আপুনি বাৰু
কান্দিব জানেনে ?
হাঁহিব?
আহক...
এবাৰ কান্দো একেলগে ..
এবাৰ জুলুৰি
জুপুৰি হওঁ
বিষাদৰ নেদেখা নৈত..

সপোন হেৰুওৱা
মানুহবোৰে হেনো
কান্দিব নেজানে ..
সঁচা জানো!!!!
আহকচোন,
এবাৰ কান্দি
চাওঁ একেলগে ..

আপুনি সপোন নগৰীৰ
ৰঙীন বাসিন্দা...
আপোনাৰ বাবেই
গাভৰু হয় চহৰখন,
নিতৌ নতুন ৰঙেৰে!!

এবাৰ মাথো কাৰোবাৰ প্রেমত পৰি চোৱা ..

এবাৰ মাথো
কাৰোবাৰ প্রেমত
পৰি চোৱা ..
ভাল লাগিব
কিজানি দুঃখও ..

এবাৰ মাথো
নিজক হেৰুৱাই চোৱা
সকলো বিচাৰি পাবা,
হয়তো নিজকও..

সময়ে সুধিব পাৰে
নোপোৱাৰ ইতিহাস
সময় সদায় তেনেকুৱাই..
এবাৰ মাথো
জোনাকত মৰম
খেপিয়াই চোৱা
পাই যাব
পাৰা কিজানি
এখন আকাশও..

এবাৰ মাথো
কাৰোবাৰ প্রেমত
পৰি চোৱা ..
মাথো এবাৰ ...

অ'ই নিলাজ ফাগুণ..

অ'ই নিলাজ ফাগুণ..
অ'ই বলীয়া ফাগুণ...
তোৰ চঞ্ছল দুচকুত
আজি আকলুৱা
মৰম উৰে ,
কমুৱা তুলা হৈ .. 
তোৰ দুৰ্বাৰ গতিত
উতনুৱা হৈ উঠে
ভালপোৱাৰ এখন
সাথৰ নৈ ..
তোৰ বাবেই তাই
আউলী বাউলী হয়,
তোৰ উচতনিতে
সাৰ পাই উঠে
নিৰব নিশাৰ
উদাস হৃদয়..
তোৰো যে আছে
এটা অভিমানী মন!
তোৰো যে আছে
এখন উদং বুকু!
তোৰো যে আছে
এটা উদাস হাঁহি!
মই জানো,
তই নৰৱ থমকি ..
অ'ই নিলাজ ফাগুণ..
অ'ই বলীয়া ফাগুণ...

তোৰ অশান্ত খোজত
পলে পলে
ভাগে তাইৰ
আবেগৰ একেখন আকাশ..
তোৰ বেপেৰোৱা চাৱনিত
হেৰুৱাই তাই
পোহৰ পোহৰ
মৰমৰ এবুকু জোন ..
মোৰে শপত ,
নাহিবি তই,
সোৱৰণীৰ ধূলিয়ৰী বাটেৰে
আকৌ উজাই ...
নাহিবি আকৌ
উচন কৰিবলৈ,
শুকান পাতত
লুকুৱাই থোৱা
তাইৰ একেখন
আলসুৱা হিয়া..
অ'ই নিলাজ ফাগুণ
অ'ই বলীয়া ফাগুণ!

মোৰে শপত ,
নাহিবি তই..
নাহিবি আকৌ
বেদনা হৈ..

দুঃখৰ আকাশবোৰ কেতিয়াবাই বিক্রী হ'ল

সুখৰ শেতেলিত 
শুব নজনা মানুহবোৰে 
দুঃখৰ আকাশ বিচাৰি 
হাহাকাৰ কৰে ..
দুঃখৰ আকাশবোৰ 
কেতিয়াবাই বিক্রী হ'ল 
সিহঁতে কিজানি নাজানে !!

সুৰাৰ পিয়লা
হাতত লৈ
দুঃখৰ চা বিচাৰি
হাবাথুৰি খোৱা
মানুহৰ বাবে
আজি আৰু
ঠাই নেৰে
ভোকৰ পদ্য আওঁৰোৱা
শুকান দেহাই ..
আচলতে সুখৰ
সপোন দেখা মানুহবোৰৰ
দুঃখ বিলাসীতাত
অভ্যস্ত আজি
বাটৰ আন্ধাৰ...
যিবোৰ আন্ধাৰ সাৱতি
দিনে নিশাই
বহি থাকে
এজাক মানুহ আৰু
মলিয়ন এটা জোন ..
যিবোৰ আন্ধাৰত
লুকাই থাকে
কিছুমান নিদ্রাহীন চকু ,
এটা ভোকাতুৰ পেট
আৰু জীয়াই থকাৰ
এখন নিৰন্তৰ যুঁজ..

দুঃখ পণ্য নহয়!
দুঃখ দোকানত নাপায় ..
দুঃখৰ আকাশবোৰ
কেতিয়াবাই বিক্রী হ'ল
সিহঁতে কিজানি নাজানে !!
নাজানে সিহঁতে..

হেঙুলীয়া বেলিটোৰ
বোকোচাত উঠি 
ঘৰমুৱা হৈছিল দিনটো ..
নদীখনৰ ৰঙচুৱাবোৰ 
লাহে লাহে
মদৰুৱা হৈছিল ,
মনবোৰ উৰুঙা আৰু
মানুহবোৰ ভাগৰুৱা ..
পথাৰখন এতিয়া নিমাত!
অকলশৰে বহি থাকে
কুৱলীৰ স'তে..
মানুহবোৰো বহি
থাকে কেতিয়াবা
তেনেকৈয়ে ...
বানে মৰা পথাৰখনত
যেতিয়া মাথো
বেদনাই নাচে ,
শুকান বুকুতো নাচে
একেই শূণ্যতাই..
উদং পেটত
কান্দি থাকে সপোনবোৰ
ভোক হৈ ,
ওৰেটো নিশা ...
মানুহবোৰে বুজনি দিয়ে ,
এইবাৰো হেনো
সানিব সেউজীয়া
পথাৰৰ বুকুত ,
নাঙলত মুঠি মাৰি,
একাঠু বোকাত নামি..
এইবাৰো হেনো পথাৰখন
সপোন হ'ব
আৰু ঈশ্বৰ?
ঈশ্বৰ হৈ ৰ'ব
মাথোন বাটৰুৱা ..

মানুহবোৰে হাঁহে
আৰু পথাৰখনেও
ঈশ্বৰ জানো দুখীয়াৰ
দুখীয়া জানো ঈশ্বৰৰ!!

চোলা

মই তাতেই থাকো!
তই দি যোৱা 
চোলাটোতে সোমাই, 
ৰ'দ, বৰষুণত 
নিজক খেপিয়াই 
খেপিয়াই... 
তই ক'ত ?
ক'ত পলাৱ তই..
শুনিছ নে ?
জীৱন ...
অ'ই জীৱন ..

তোৰ তাড়নাত
চেনেহৰ বাগিচা সজাওঁ,
তোৰ তাগিদাত
আৰি লওঁ
এখন ৰঙা
ৰঙৰ কলিজা,
সুখৰ বিজ্ঞাপনেৰে সজাই..
নাজানো কিয়
বাধা দিওঁ
নিৰাশাৰ নদীখনৰ
সহজ সোঁত ...
নাজানো কিয়
বিচাৰি ফুৰো
ফটা চোলাৰ
হেৰোৱা জেপ ..
শুনিছ নে ?
জীৱন ...
অ'ই জীৱন ..

তই জান',
তোক বিচাৰি
ক্লান্ত আজি
পছিমৰ আকাশৰ
ভাগৰুৱা বেলি,
তই জান',
আজিও বিচাৰো তোক
অচিন চহৰৰ
উদাস গলীত..
যাযাবৰ সন্ধিয়াবোৰে
তোৰ নামত
সাৰ পাই উঠে,
চিঞৰি উঠে
অবোধ হৃদয়ৰ
মৌন কোলাহলে..
তোৰ তলমল
দুচকুত নিতৌ
হেৰুৱাও নিজক ..
তোৰ প্রেমত
পৰিছো নেকি ?
প্রেমত পৰিছো নেকি!
শুনিছ নে ?
জীৱন ...
অ'ই জীৱন ..

মই তাতেই থাকো!
তই দি যোৱা
চোলাটোতে সোমাই..