নীল আকাশত
আবীৰ সানি..
উজলি উঠে
পুৱাৰ সূৰুয..

এখন নীলা আকাশে
তেতিয়াও আপেক্ষা কৰে..
শুকুলা ডাৱৰৰ লগত
মনৰ কথা পাতিবলৈ ..
বতাহজাকে সুহুৰিয়াই
কৈ যায় ..
কিয় ইমান ধুনীয়া..
কিয় ইমান সতেজ ..
এই পৃথিৱীৰ
প্রতিটো পুৱা..

দিনবোৰ তেনেকুৱাই..
স্বপ্নাতুৰ,আবেগবিহ্বল ...
কঢ়িয়াই ফুৰে...
ৰদৰ তাপ ..
কোমল পোহৰ...

ধূলিৰে ধূসৰিত
হোৱাৰ পিছতো
চতিয়াই যায়..
সন্ধাৰ হেঙুল..

আন্ধাৰৰ আৱেশে
কিন্তু ম্লান নকৰে
পুৱাৰ হেপাহ ..
যাত্রাৰটো এটা
সমাপ্তি থাকে ...
অন্তহীন হয়
জানো যাত্রা ?

জীৱন এক
আজন্ম যাত্রা..
পুৱাৰ সুৰুযৰ
দৰেই চঞ্ছল...
আবেলিৰ বেলিৰ
দৰেই স্থবিৰ....