ফাগুনৰ পছোৱা জাকে 
আঁচুৰি যায় আপোনাক ...

চিন্তাৰ টুকুৰাবোৰ 
কঢ়িয়াই আনে 
বতাহ জাকে ...

কঢ়িয়াই আনে 
আশাৰ বতৰা 
নিৰাশাৰ হুমুনিয়াহ ...

পোৱা বা নোপোৱাৰ
টুকুৰাবোৰৰ মাজত
বিৰাট পাৰ্থক্য নাথাকে ...

সিহঁতে আঁকি যায়
অলেখ ৰেখা ...
দি যায় আকাংক্ষিত
নাইবা অনাকাংক্ষিত
অলেখ -অযুত দাগ...

খৰধৰকৈ আপুনি
দাগবোৰ পৰিস্কাৰ কৰাত
ব্যস্ত হৈ পৰে ...

পানীৰ টোপালবোৰে
নিখুতকৈ ধুই নিয়ে
বাহিৰখন ...

দাগবোৰ কিন্তু
তেতিয়াও থাকি যায় ...

হৃদয়ৰ ভিতৰত
হৃদয়ৰ তাগিদা হৈ ...