কোলাহলবোৰ আতঁৰাই 
শান্ত হয় পৃথিৱী...
চিন্তাৰ ৰেখাবোৰ পাতলাই
আজৰি হয় জীৱন...

কুৰুকি কুৰুকি 
নোপোৱাৰ হিচাপৰ মাজত 
পোৱাৰ সন্ধান কৰি
উভতি আহে মানুহবোৰ ... 

উদং বুকুৰে ৰাস্তাবোৰে
উপভোগ কৰে ...
নিসংগতা ...

উদাসীন আন্ধাৰবোৰে
তেতিয়া আৰু শুধি নাথাকে
জীৱনৰ সংজ্ঞা ...

চিন্তাবোৰ সোলোকাই
শান্তিৰে শুই পৰে মানুহবোৰ...

জীৱন যুজত ভীতিগ্রস্ত
অবাক,অবোধ অথচ
সুখী মানুহবোৰ ...

আন্ধাৰবোৰো তেতিয়া আৰু
আন্ধাৰ হৈ নাথাকে ...
আন্ধাৰো হৈ পৰে শান্তিৰ আহিলা ...

নিশাটোৱে মোহাৰি যায়
হৃদয়ৰ বেজাৰ ...
কৈ যায় অলেখ বতৰা ...

আন্ধাৰ সদাই আন্ধাৰ নহয়
আন্ধাৰতো হেনো থাকে
পোহৰৰ বতৰা ...