তই কোৱাৰ দৰে তাত জোনাক নাছিল

তই কোৱাৰ দৰে 
তাত জোনাক নাছিল
নাছিল জোনাকৰ স্নিগ্ধতা ..
এটা কাঁচিজোন মাথো 
ওলমি ৰৈছিল..
ডাৱৰে খেলিছিল
লুকা ভাকু...
তই কোৱাৰ দৰে 
প্রাণ নাছিল ফুলত
পখীৰ মুখত নাছিল
চেনেহৰ সুৰীয়া গীত...
শুকান পাতবোৰ
হৈ পৰিছিল
মৃত এঙাৰ...

তই দেখা ফুলবোৰৰ
পাহিবোৰ সিচৰিত
হৈ আছিল সঁচা...
সিহঁতৰ সেঁতা হাঁহিত
মই হলে
পতিয়ন যাব নোৱাৰিলো

তই জান
মই হতাশ নহয়..
মই আজিও কেকটাছত
সুৱাস বিচাৰো..
জীৱনত বিচাৰি ফুৰো
অন্তহীন মাদকতা আৰু
মৰুভূমিবোৰত ...মৰুদ্যান

মই জানো
ফুলবোৰ ফুলিবই
সজীৱ হব
শুকান পাতবোৰ..
পৰাজয় মই পচণ্ড নকৰো

তইতো জানই
মই শুকান কলিত
ফুলাব পাৰো
হেপাহৰ ফুল ...
সেতা মুখত
আকিব জানো
আশাৰ হেঙুল ...

তই কোৱাৰ দৰে
তাত জোনাক নাছিল
নাছিল জোনাকৰ স্নিগ্ধতা ..