প্ৰত্যাশা

ইমান প্ৰত্যাশা 
ইমান পোহৰ 
সহ্য নহয় ...
ঘিটমিট আন্ধাৰৰ 
সতে মিতিৰালি 
কৰাৰ যে
বহুদিন হল ..

একেলগে থাকি 
আমনি লাগে কেতিয়াবা
তথাপি ...
মোৰ যে
উপাই নাই
তাক মই
ভাল নাপাও
মই তাৰ
দৰে নহও ..
সুন্দৰ সপোন এটা
আওৰাওঁ যেতিয়াই
সি আপদিয়া প্রেমৰ
কবিতা শুনাই ...
ঠাট্টা কৰে মোক
জোনাকৰ মেলা পাতি ...
নাইবা কৈ থাকে
মোৰেই ইতিহাস
কেনেকৈ সুখবোৰ বেচি
কঙ্গাল হৈছিলো এদিন ..

কেতিয়াবা ভাবো
এৰি দিম তাক
নোৱাৰি এনেকৈ..
কেনেকৈ যে জোনবায়ে
তাৰ কথাকে শুনে
ওৰেটো ৰাতি ..

নোৱাৰো দেখোন ..
কেনেকৈ পাহৰো
সি যে
আৱৰি থাকে মোক
যেতিয়া আকাশে কান্দে ..
যেতিয়া ৰঙবোৰে
বাট হেৰুৱাই
মোৰ নিচিনাকৈ

মই পোহৰৰ
দৰেও নহও
অকৃতজ্ঞ আৰু অভিমানী ..
মোৰ চকুপানী দেখি
যি এৰিছিল মোক
আন্ধাৰৰ হাতত ..
নিজ্জন আবেলি এটা
হাতত গুজি দি ..

ইমান প্ৰত্যাশা
ইমান পোহৰ
আজিও সহ্য নহয় ...
ঘিটমিট আন্ধাৰৰ
সতে মিতিৰালি কৰাৰ
আজি যে
বহুদিন হল...