---এটা আশাৰ কবিতা---

বৰষুণজাক আহিব বুলি 

ৰৈ আছিলো সেমেকা
বতাহজাকৰ স'তে.. 
আপুনি আহিছিল..

আপোনাক এটা
আশাৰ কবিতা
উপহাৰ দিয়াৰ
কথা আছিল ..
কথা আছিল
এমোনা পোহৰেৰে
আপোনাৰ চৌপাশ
ওপচাই দিয়াৰ ..

মোক আচৰিত কৰি
আপুনি সুধিছিল
"তুমি দুঃখক
চিনি পোৱানে?
..আন্ধাৰক ? "..
নিস্তব্ধ জুপুৰীটোৰ বাহিৰত
তেতিয়া আন্ধাৰ..
মাথোন আন্ধাৰ ..
আৰু দুঃখ ?
দুঃখ যে মোৰ
অতীকে চিনাকী,
নিৰৱ সহচৰ ..
তাকে সাৱতি পাৰ কৰো
আন্ধাৰ ৰাতিবোৰ..
জোনাকে আমাক
জুমি নাচাই কেতিয়াওঁ !!

আপোনাক মিছাকৈয়ে কৈছিলো ..
আন্ধাৰক চিনি
নাপাওঁ মই..
আৰু দুঃখ ..
তাক খেদি পঠিওৱা
আজি বহুত বছৰেই হ'ল ..
এতিয়া মই মাত্র পোহৰৰ
বেপাৰ কৰো ..
মই যে আজিকালি
পোহৰৰ সদাগৰ..

আচৰিত হৈছিল আপুনি..
মোৰ দুচকুত আপুনি
বিচাৰি ফুৰিছিল
আন্ধাৰে আৱৰা এখন
ক'লা আকাশ ,
দুঃখে দি যোৱা
অজুত মৰমৰ ঘা ...

কি কৰিব কওঁক..
আপোনাকতো ক'ব নোৱাৰো
আপুনি ওলাই গ'লেই
সিহঁত আহিব..
সিহঁত আহিব
এজাক সেমেকা
বতাহ হৈ ..
আবেগৰ এজাক
জীয়া বৰষুণ লৈ ..

আপোনাক এটা
আশাৰ কবিতা
উপহাৰ দিয়াৰ
কথা আছিল ..
কথা আছিল
এমোনা পোহৰেৰে
আপোনাৰ চৌপাশ
ওপচাই দিয়াৰ ..