অনুৰাগৰ শেতেলীত
এমুঠি সোনাৰু চতিয়াই
তাই ৰৈ আছিল
এজাক ধুমুহাৰ প্রত্যাশাত ..
অঙঠাবোৰ জুই হ'বলৈ
হেনো ধুমুহা লাগে
বুকুত আশাবোৰ গজিবলৈ
হেনো ধুমুহা লাগে
মানুহবোৰক আপোন কৰিবলৈও
হেনো ধুমুহা লাগে...
ধুমুহাজাক আহিছিল সিদিনা
উৰুৱাই আনিছিল
এবুকু সেউজীয়া
আৰু সেই আশাবোৰ..
যিবোৰৰ খবৰ শুধি
তাই কটাইছিল
উজাগৰী নিশা ..
সোনাৰুবোৰ তেতিয়াও
তাতেই আছিল ..
নাছিল ..
তাত মাথো
তাইহে নাছিল..
এক অনামী ঠিকনাত
আশাবোৰ বিক্রী কৰি
তাই উচুপি আছিল
গোটেই নিশা ..
এতিয়া আৰু তাইক
ধুমুহা নালাগে ..
এতিয়া নিজৰ
বুকুতেই তাই
বিচাৰি পাই
এজাক ডাঙৰ ধুমুহা ..
তাই ভবাতকৈও ডাঙৰ..
No comments:
Post a Comment