চাৰ..
এদিন আপুনিয়েই কৈছিল
ওখ গছবোৰতকৈও
মানুহবোৰ ওখ
হ'ব পাৰে ...
উদাৰ হ'ব পাৰে
আকাশৰ সমান !
এদিন আকাংক্ষাৰ
এমুঠি কঠিয়া চ'তিয়াই
হাঁহি হাঁহি
ৰৈ আছিল আপুনি
আমালৈ চাই ..
চাৰ..
ক'লা ক'লা বরডবোৰত
বগা চকেৰে
আপুনিয়েই এদিন
লিখি দিছিল
পোহৰৰ ঠিকনা ..
আমাক কৈছিল
এইটো বাটেৰে যাবি
পিছলি নাখাবি ...
চাৰ..
জীৱনৰ অঙ্কবোৰো আমি
আপোনাৰ পৰাই শিকা
আপুনি কৈছিল
জীৱনৰ অঙ্কত সদায়
উত্তৰ নোলাই
গণিতত হ'লে ওলায় ..
চাৰ ..
আপোনাৰ শুভ্র চোলাটোত
ৰঙা কলমটো
এতিয়াও সপোনত দেখো ..
সিদিনা সনাতনে ক'লে
আপুনি হেনো নাই !!
সচাকে আপুনি
জানো নাই !
আপোনাক সাঁচি
ৰাখিম আমি সযতনে
আমাৰ মাজত ..
বাট বুলিম
আপুনি দেখুওৱা বাটেৰে ..
পিছলি নপৰাকৈ !
No comments:
Post a Comment