তাৰ বাবে

তাৰ বাবে মৰমবোৰ
সুলভ আছিল ,
বেদনাবোৰ সাধুকথা.. 
তাৰ বাবে
জোনটো আকাশখনকৈ 
ডাঙৰ আছিল আৰু 
পুৱাবোৰ মাতি আনিছিল
এজাক সপোনে..
তাৰ বাবে
দিনবোৰে জখলাৰে
পোহৰ কঢ়িয়াইছিল,
নিশাবোৰে লুকুৱাইছিল
সেমেকা চকুলো ...
তাৰ বাবেই
ৰৈছিলো এদিন
দুহাত মেলি ...
ধুনীয়া পোচাকত
লুকুৱাইছিলো নিজক ..

আজি আৰু
তাক নেদেখো,
সি সোঁৱৰণীৰ
শুকান পাতত
মোৰেই সপোন চোঁচোৰাই
মনে মনে,
ওৰেটো নিশা ...