ফাগুণ

ফাগুণে কেলেই জানো 
কান্দিব নাজানে !! 
বিষাদৰ অৰণ্য ভাঙি 
সি আগুৱাই ,
মাথো আগুৱাই.. 
বলীয়া ফাগুণ, 
উদাস ফাগুণ,
চকুত ফাগুণ,
আজি বুকুত ফাগুণ..

ফাগুণৰ বিসন্নতাত
অস্থিৰ আজি
ক্লান্ত আকাশ
আৰু ক্লান্ত এটা
ধূলিয়ৰী সূৰুজ...
স্তব্ধতাতে গতিশীলতাই
পোখা মেলে ,
উদাসীনতাই বিশৃংখল কৰে
মসৃণ জীৱন ..
নিৰৱতাৰ অৰণ্য সাৱতি
বহি থকা
মানুহবোৰক সোধা ,
স্মৃতিৰ সৰাপাত বুটলিবলৈ
ৰৈ থাকে কিয়
ফাগুণলৈ বাট চাই ...
ফাগুণ হেনো
মিতিৰ সিহঁতৰ!

শুকান মাটিৰ লগত
ফাগুণে উৰুৱাই নিয়ে
শুকান বেদনা,
উৰুঙা বেজাৰ ,
সোৱৰণীৰ অলপ
ৰঙীণ বিষাদ ...
মই নাজানো,
ফাগুণ কিয় বলীয়া?

ফাগুণে কেলেই জানো
কান্দিব নাজানে !!