Thursday 16 January 2014

টোপনি যাব সি ...

নিৰৱতাৰ চোলাটো পিন্ধি 
নিশাটো বহি পৰে 
পুখুৰীটোৰ পাৰতে , 
সন্মুখৰ পথাৰখনত 
পিয়াপি দি ফুৰিছে 
এজাক জোনাকীয়ে ...
পথাৰখন এতিয়া মুকলি,
ডাঙৰিবোৰ কঢ়িয়াই
মানুহবোৰ উদং কৰিলে
তাৰ বুকু ..
নিজক বিলাই দি
সি এতিয়া
সুখী,শান্ত ..
নিৰৱতাৰো নিজস্ব
ভাষা থাকে ,
সেই ভাষা
সি ঠিকেই বুজে
বুজি পায়
নিশাটোৱেও ...
নিশাটোৱে প্রায়েই সোধে
"গধুৰ নে সপোনবোৰ ?"
পথাৰখনে মিচিকিয়াই..

সপোনৰ বোজাবোৰ
বৰ গধুৰ,
সপোনবোৰ ভাগিলে
তাৰ ওজন
আৰু বাঢ়ে ..
তাৰ বুকুতে
অজস্র সপোন
উমনি দিয়ে মানুহবোৰে ..
সেই সপোনবোৰ
তাৰো এদিন
আপোন হয় ..
সোনালী সপোন বিলাই
সি হয় আত্মহাৰা
আজিৰ দৰেই ..
কেতিয়াবা উটি
যায় সপোনবোৰ
বাঢ়নি পানীত ,
মানুহবোৰৰ সতে
সিওঁ কান্দে তেতিয়া
হিয়া ঢাকুৰি..

এতিয়া সি
টোপনি যাব
শান্তিৰে নিশাটোক সাৱতি ..
যেতিয়ালৈকে মানুহবোৰ নাহে ,
যেতিয়ালৈকে সপোনবোৰে
গজালি নেমেলে,
যেতিয়ালৈকে বৰষুণৰ আমনিত
টোপনি নাভাগে ..
তেতিয়ালৈকে সি
টোপনি যাব
উদং বুকুত আজি
ইমানবোৰ ভাগৰে
মেলা পাতিছে,
নিশাটোৱে বুজিব চাগে!

টোপনি যাব সি ...

No comments:

Post a Comment