Saturday 5 October 2013

একাজলী জোনাক ...

দুহাত ভৰাই আনিছিলো 
একাজলী জোনাক ...
কত ৰাখিম ? 
হবনে ঠাই 
তোমাৰ চোতালত ... 

ভাবিছিলো লৈ আনিম
গোটেই আকাশখন
নোৱাৰিলো !
আমি যে মানুহ...
সীমিত আমাৰ সপোন
সীমিত আমাৰ সত্তা
মাথো সজাই থওঁ
ঢুকি নোপোৱা দূৰত্বত
আটোম টোকাৰিকৈ ...

ভাবিছিলো লগতে
আনিম কঢ়িয়াই
আশাৰ এখন ৰামধেনু
আৰু দুটামান
জোনাকী পৰুৱা..
বেয়া নাপাবা,
খালী দুহাতত
ঠাইহে নহল |
এহঃ মই যে
কি অকৰা ...

দুঃখ নকৰিবা
এতিয়াও আছেই দেখোন
একাজলী জোনাক
আনিছিলো যে সযতনে
দুহাত ভৰাই
কত ৰাখিম ?
হবনে ঠাই
তোমাৰ চোতালত ...

No comments:

Post a Comment