হেঙুলীয়া বেলিটোৰ
বোকোচাত উঠি 
ঘৰমুৱা হৈছিল দিনটো ..
নদীখনৰ ৰঙচুৱাবোৰ 
লাহে লাহে
মদৰুৱা হৈছিল ,
মনবোৰ উৰুঙা আৰু
মানুহবোৰ ভাগৰুৱা ..
পথাৰখন এতিয়া নিমাত!
অকলশৰে বহি থাকে
কুৱলীৰ স'তে..
মানুহবোৰো বহি
থাকে কেতিয়াবা
তেনেকৈয়ে ...
বানে মৰা পথাৰখনত
যেতিয়া মাথো
বেদনাই নাচে ,
শুকান বুকুতো নাচে
একেই শূণ্যতাই..
উদং পেটত
কান্দি থাকে সপোনবোৰ
ভোক হৈ ,
ওৰেটো নিশা ...
মানুহবোৰে বুজনি দিয়ে ,
এইবাৰো হেনো
সানিব সেউজীয়া
পথাৰৰ বুকুত ,
নাঙলত মুঠি মাৰি,
একাঠু বোকাত নামি..
এইবাৰো হেনো পথাৰখন
সপোন হ'ব
আৰু ঈশ্বৰ?
ঈশ্বৰ হৈ ৰ'ব
মাথোন বাটৰুৱা ..

মানুহবোৰে হাঁহে
আৰু পথাৰখনেও
ঈশ্বৰ জানো দুখীয়াৰ
দুখীয়া জানো ঈশ্বৰৰ!!