শান্তি

বৰ শান্তিৰে 
শুই আছিল সি
সন্তুষ্টিৰ হাঁহি এটা 
সাৱতি লৈ... 

মানুহবোৰে ক‌লে 
সৌটো বাটেৰে 
পোহৰ নামে 
সৌটো বাটতহে 
জোনাক থাকে ... 

বৰ মন আছিল
এদিন জোনাকত
তিতিব সি
প্রাণখুলি গাব
জীৱনৰ গীত..

সি আগুৱাই গল
সেই বাটেৰে..
ভাঙি থৈ গল
শিলৰ পাহাৰ,
পাৰ হল এখন
নেদেখা নদী আৰু
এখন দুঃখৰ সাগৰ

নাই ...
জোনাক চোন
ইয়াতো নাই
আৰু নাই
সেই মানুহবোৰো ..
নিসংগ এটা
তৰাৰ বাহিৰে
তাত তেতিয়া
একোৱেই নাছিল
তাৰ দৰেই...

বৰ শান্তিৰে
শুই আছিল সি
সন্তুষ্টিৰ হাঁহি এটা
সাৱতি লৈ...